Κυριακή 28 Ιουλίου 2013

Κουφός είσαι ρε; Δεν ακούς;

Καλημέρα! Η Κυριακή είναι η μέρα για βόλτες αλλά και ξεκούραση. Και διάβασμα, internet... Σήμερα έχουμε να παρουσιάσουμε ένα ωραίο blog το οποίο το ανακαλύψαμε χτες από ένα βιβλίο που βρέθηκε ξαφνικά στο σπίτι μας... To βιβλίο είναι αυτό kapsimi.gr/koyfos-eisai-re-den-akoys και πραγματικά αξίζει να το διαβάσουμε. Kι αν δεν αγοράσουμε το βιβλίο και θέλουμε εδώ και τώρα να διαβάσουμε κάτι;
Μερικά κείμενα υπάρχουν και στο blog: kofosi.blogspot.gr που ανήκει στην Σοφία Κολοτούρου.

Για να πάρουμε μια ιδέα αναδημοσιεύουμε δύο μικρά απόσπασματα:

"...Ένα κολπάκι όμως μπορώ να το κάνω κι εγώ, κι αυτό το ξέρουν μόνο οι πολύ δικοί μου, γι’ αυτό σας παρακαλώ να μείνει μεταξύ μας. Μπορώ και….κρυφακούω! Όχι βέβαια πίσω από κλειστές πόρτες ή βάζοντας κοριούς σε τηλέφωνα όπως κάθε αξιοπρεπής ωτακουστής, αλλά με το δικό μου τρόπο.

Ο οποίος δικός μου τρόπος εφαρμόζεται συνήθως σε καφετέριες, λεωφορεία, μετρό, όπου δηλαδή βαριέμαι και χαζεύω τους γύρω μου για να περνάει η ώρα. Δεν το κάνω καν επίτηδες, τυχαίνει μόνο του. Αρκεί να βρίσκεται σε ευθεία γραμμή μπροστά μου ο ομιλητής, η απόσταση να είναι σχετικά μικρή, ας πούμε να μην υπερβαίνει τα 3-4 μέτρα και να υπάρχει καλός φωτισμός. 


Από κει και πέρα δεν χρειάζεται καν να είμαστε στον ίδιο χώρο. Για παράδειγμα, είναι εύκολο να “υποκλέψω” μια συζήτηση 2 ατόμων στη στάση του λεωφορείου όταν είμαι μέσα στο λεωφορείο και είναι σταματημένο (λόγω στάσης ή κίνησης). Ακόμα πιο εύκολο να παρακολουθήσω τι λένε 2 άτομα στην άλλη άκρη του βαγονιού στο μετρό, αρκεί να υπάρχει οπτική επαφή. 

Ειδικά στο μετρό είναι η καλύτερή μου, γιατί συνήθως ο θόρυβος είναι έντονος (για σας) και ο κόσμος που προσπαθεί να μιλήσει φωνάζει, κι έτσι γίνεται πιο εκφραστικός. Δηλαδή για μένα δεν έχει σημασία η ένταση της φωνής, αλλά η εκφραστικότητα που τη συνοδεύει. Εξάλλου, αν και συνήθως διαβάζω εφημερίδα στα λεωφορεία ή στο μετρό, καμία φορά μπορεί να υποκλέψω μια συζήτηση επειδή βαριέμαι. Ή επειδή απλά κοιτάω προς τους ομιλητές, χωρίς να το κάνω σκόπιμα. 

Ο άντρας μου, που με ξέρει καλά, όταν ταξιδεύουμε μαζί με άλλο μέσο εκτός από το αυτοκίνητό μας, δηλαδή με τρένο, πούλμαν ή πλοίο, ξέρει πως σίγουρα κάποια στιγμή θα λειτουργήσω ως ωτακουστής (ή να πω: οφθαλμ-ακουστής καλύτερα ; ) και με μαλώνει εκ των προτέρων."




"....Ήταν λοιπόν Σεπτέμβρης του 1999, κι εγώ δούλευα στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο στο Ηράκλειο της Κρήτης. Δεν είχα γνωρίσει ακόμα τον άντρα μου, ενώ οι γονείς μου και ο αδερφός μου ήταν στην Αθήνα. Τότε το ίντερνετ ήταν ακόμα στα πρώτα του βήματα στη χώρα μας, και συχνά το δίκτυο “έπεφτε” και δεν μπορούσες να μπεις με τίποτα. Το απόγευμα που γύρισα στο σπίτι δοκίμασα να συνδεθώ, αλλά ήταν αδύνατον. 

Τότε επικοινωνούσα με τους δικούς μου ακόμα μέσω συσκευής FAX, αν και είχα ήδη πάρει κινητό ένα χρόνο πριν. Παίρνω λοιπόν το εξής FAX το απογευματάκι: “Eίμαστε καλά, μην ανησυχείς. Η μαμά σου”. Αναρωτήθηκα για ποιο λόγο δεν έπρεπε να ανησυχώ, αλλά όπως ήμουν κουρασμένη από τη βάρδια και την εφημερία της προηγούμενης μέρας προτίμησα να πέσω να κοιμηθώ, αφού εξάλλου δεν υπήρχε λόγος ανησυχίας. 

Ξύπνησα κατά τις εννέα το βράδυ. Ήμουν μόνη στο σπίτι, το ίντερνετ δεν λειτουργούσε, το κινητό δεν λειτουργούσε, το FAX δεν λειτουργούσε, κανένα κανάλι της τηλεόρασης δεν έδειχνε το κανονικό του πρόγραμμα. Όλα έδειχναν ένα γκρεμισμένο οικοδόμημα, και γύρω πυροσβεστικά οχήματα, και έγραφαν από κάτω: “ΡΙΚΟΜΕΞ – τώρα”. 

Δεν είχα ιδέα τι μπορεί να συνέβαινε. Τι ήταν αυτό το “ΡΙΚΟΜΕΞ” ; Οι εκφωνητές φυσικά μιλούσαν, αλλά εγώ δεν μπορούσα να καταλάβω τι έλεγαν. Δεν είχαν ακόμα βγάλει καν τα “κρόουλ” για να περνούν στο κάτω μέρος της οθόνης και να διαφωτιζόμαστε κάπως. 

Συμπέρανα ότι κάποιο εργοστάσιο είχε πάρει φωτιά. Αλλά κάτι δεν μου πήγαινε. Γιατί ήταν αυτό τόσο σημαντικό ώστε όλα τα κανάλια να διακόψουν το πρόγραμμά τους και να το μεταδίδουν συνέχεια; Και γιατί η μαμά μου είχε γράψει να μην ανησυχώ, εφ’ όσον οι δικοί μου δεν είχαν καμία σχέση με δουλειά σε εργοστάσιο; 

Η ώρα ήταν ήδη δέκα το βράδυ, και δεν μπορούσα καν να χτυπήσω το κουδούνι στη γειτόνισσα – δεν θα ήταν σωστό να ενοχλήσω τόσο αργά, κι έπειτα, τι να ρώταγα; Μήπως τελικά ήμουν στη ζώνη του λυκόφωτος και δεν το ήξερα; Κάπως έτσι δεν ξεκινούσαν οι σχετικές ιστορίες στις ταινίες τρόμου;

Τελικά πέρασα όλη τη νύχτα χωρίς να μάθω τι είχε γίνει. Τα τηλέφωνα δεν λειτούργησαν για ώρες, ούτε το ίντερνετ, ούτε το FAX. Απλώς πήγα το πρωί στη βάρδια μου στο νοσοκομείο, και τότε έμαθα αυτό που όλοι σας έχετε ήδη καταλάβει διαβάζοντας το κείμενο: Την προηγουμένη είχε γίνει ο μεγάλος σεισμός στην Αθήνα, το εργοστάσιο της ΡΙΚΟΜΕΞ είχε καταρρεύσει καταπλακώνοντας ανθρώπους, και οι δικοί μου κουνήθηκαν γερά, αλλά δεν είχαν πάθει τίποτα.


Και σας ρωτάω εγώ τώρα, μήπως αντί να πληρώνω σαν βλαξ κανονικά το φόρο υπέρ της ΕΡΤ τόσα χρόνια, μήπως θα έπρεπε τελικά να τους κάνω μήνυση για ψυχική οδύνη; Στη μηνυτήρια αναφορά θα έγραφα δυο λέξεις μόνο: ΓΡΑΜΜΑΤΑ, ΧΑΣΑΠΗ ! "




Δημοφιλεις αναρτήσεις